Krassen op de ziel

Toen ik twee jaar geleden goed geluimd op een zonovergoten Paasochtend na de gedane kerkdiensten de laatste bocht voor mijn huis rondde, zonk het lood me in de schoenen. Uit het huis van iemand uit mijn straat werd een kist naar buiten gedragen

met zijn stoffelijk overschot . Later bleek dat hij zich op Goede Vrijdag van het leven had benomen. Niemand in de straat had het zien aankomen en buren bleven maanden zitten met schuldgevoelens en bleven elkaar verhalen vertellen om dit mysterie te kunen ontrafelen.

Dat het niet altijd goed gaat in de Goede Week bleek ook deze week in de PI, toen er bij het ochtendappèl van de Witte Donderdag iemand dood werd aangetroffen in zijn cel. Personeelsleden en afdelingsgenoten begrepen er niets van, want daags daarvoor had hij nog 40 appelen zitten schillen voor appeltaarten die de Paasbrunch luister zullen bijzetten.

Later in en gesprek met een GV-collega hoorde ik mijzelf nog net op tijd de uitdrukking “mislukt leven” vervangen door “beschadigd leven”. |Want we hebben allemaal krassen of kloven in onze ziel waarvan we de diepte soms niet kennen… Maar kunnen ze ook onze kracht betekenen? “There is a crack in everything, thats’s where the light comes in”, zingt Leonard Cohen ergens, en het is die zin die mij iedere Goede Vrijdag, ook als die slecht is, door het hoofd zingt.

Vanmorgen stond zijn celdeur open, en ik hoorde iemand zeggen: “Wat zoekt gij de levenden bij de doden? Hij is hier niet, want hij is opgestaan”. Thuisgekomen, in het huis van zijn Vader. Dat het zo mogen zijn. Amen.

R.k. Justitiepastor Pieter