Het tiende koor van engelen

Het is weer donderdag. Zoals elke week is vrijwilliger Nico stipt op tijd aanwezig in het stiltecentrum van het Penitentiaire Psychiatrisch Centrum. Hij zet twaalf stoelen in een halve maan,

plaatst de piano in het midden zodat hij iedereen kan aankijken en verdeelt de zangbundels over de stoelen. Hier komt ons eigen “bajeskoor” bijeen om te repeteren ter voorbereiding op de volgende kerkdienst.

Of het nu is om even uit hun cel te zijn, voor de rust of de saamhorigheid die het samen zingen brengt, deze psychiatrische patiënten komen trouw elke week samen om kerkliederen te repeteren. “Goed zingen is tweemaal bidden,” zou kerkvader Augustinus hebben gezegd. Sommigen beamen dit: ze vertellen dat ze tijdens de repetities voelen dat ze dichter bij God komen. Dit komt volgens hen door de woorden van de liederen, die – ondanks afleidingen en gelach – diep binnenkomen.  We zingen hoop en troost, kracht en vreugde. De toon is niet altijd even zuiver, maar de vaak Bijbelse teksten lijken te werken als balsem voor hun zielen. In die momenten kunnen sommigen voelen dat God niet zo ver weg is.

Onlangs zat ik naast een man die – uiteraard – beweert dat hij onterecht vastzit. Hij noemt zichzelf geen psychiatrische patiënt, maar een internationaal topadvocaat, afgestudeerd in de psychiatrie en een goede vriend van Willem-Alexander (…) Tussen een hymne en een opwekkingslied fluistert hij in mijn oor: “Als ik naar hen kijk, vergeet ik bijna dat het criminelen zijn. Ze zien er zo onschuldig uit!” “Ja,” antwoord ik met een knipoog, “niemand weet het, maar in werkelijkheid is dit het tiende koor van engelen!”

In het samen zingen vervaagt het verleden, met al zijn pijn en fouten, tot een zachte echo. Zorgen voor de toekomst lossen op in de klanken van het moment. Hier, in het nu, verbinden de stemmen van het bajeskoor de mannen niet alleen met elkaar, maar ook met iets groters dat hen even optilt boven de muren van hun cel: een voorproefje van de eeuwigheid?

Justitiepastor Geraldine